OS NOSOS RETRATOS

O primeiro día de clase fixemos estas caras que son as nosas pero con algúns detalles. Por exemplo o pelo, o nariz  e o pescozo. Saímos moi fermosos e elegantes. A que máis me gusta é a miña, a 4º careta de abaixo dereita. Pero tamén me gusta a segunda empezando por enriba dereita, que é a do meu amigo Pablo. Esa foi a miña actividade preferida.

                                                                                           Esteban Vidal.

UN DOS MEUS CALIGRAMAS

 

                                                                          Elena Vilas

CONTO DE NADAL

Había unha vez unha familia moi especial, cando chegaba algunha data sinalada, non tardaban en poñer a decoración. Un ano, a familia, estaba triste, porque morrera un membro moi importante nela. Así, que do tristes que estaban, olvidáranse de poñer a decoración de Nadal ata que os nenos se deron conta de que xa ían a dar vacacións de Nadal, porque estaban cos exames finais. Así que dixéronllo aos seus pais, cando llo dixeron, puxéronse a pensar na decoración que ían poñer, ese ano. Cando xa pensaron o que poñer, puxéronse a decorar a casa, todos os adornos que estaban gardados puxéronse felices de saír do faiado para adornar a casa. Bo! todos agás Dona Árbore, a ela gustáballe tanto saír que se enfadou por non o sacaren antes. A súa venganza, foi estar duro para montarse e ... ¡O caos ! O peor de todo, foi cando lanzaba as súas compañeiras ás bolas por todo o salón. A rapaza menor da familia, Sara, que tiña doce anos, e podía falar con seres inanimados, díxolle que o sentía moito, pero que a falta de Pepita, a súa avoa, que a puxo tan triste, que ata esquenceu o Nadal. Dona Árbore, comprendeuna,  porque a ela, o nadal pasado morreulle a súa avoa, así que todos foron felices esas navidades, porque todo volveu á normalidade.

                                                                            Laura  Castro  Saiñas

NON Á VIOLENCIA DE XÉNERO

                                                 
A violencia de xénero en términos xenerais é toda violencia, discriminación, e desigualdade contra as mulleres polo feito de selo, levado a cabo polas súas parellas, ex-parellas ou relacións similares de afectividade incluso sen convivencia.


Nenas, adolescentes, mulleres e anciáns sofren malos tratos tanto físico, sexuais como psicolóxicos (chantaxe emocional, ameazas, humillacións, descalificacións, acoso, control económico, de correo, de móvil, de entradas é saídas na casa ou de visitas a familiares e amigas/os...). Pódese dar en todo tipo de relación ao seu nivel económico, cultural, grupo étnico ou clase social.


Actualmente xa non é considerado como un problema privado, individual, ou de parella en conflixto. Percíbese como un grave problema político, social e cultural. Estase creando, máis lentamente do dexesado, unha conciencia da necesidade de denunciar, non só pola víctima se non tamén por calquera persoa que o presencie. O cal favorece a visualización do drama, o poder estudialo, evalualo, buscar solucións é prevenilo. Pero sobre todo, axuda a que as mulleres podan encontrar apoios e saídas ata un lugar seguro. Para que poidan refacerse como persoas e levar o mando das súas vidas.


                    
                                                                              Araceli González Sampedro.